Oddychanie jest czynnością ważną dla poprawnego mówienia, a także dla prawidłowego rozwoju naszego aparatu artykulacyjnego. Inaczej oddychamy podczas spoczynku (wdech i wydech wykonujemy nosem), inaczej podczas mówienia, ponieważ powietrze wdychane jest głównie ustami, częściowo nosem, a wydychamy ustami lub nosem – w zależności od wypowiadanych dźwięków mowy. Należy również zwrócić uwagę na oddychanie podczas snu, zabawy, (w której dziecko nie mówi), oglądania telewizji, czyli w takich sytuacjach, kiedy dziecko nie mówi. W takich chwilach usta i szczęki dziecka powinny być zwarte, a powietrze powinno swobodnie przepływać przez jamę nosową. Niezbędnym warunkiem jest, więc częste czyszczenie nosa. Dzięki takiemu oddychaniu prawidłowo będzie się rozwijał aparat artykulacyjny i w przyszłości możemy uniknąć wad zgryzu, uzębienia i zaburzeń wymowy, spowodowanych nieprawidłowym oddychaniem, jako pierwotną ich przyczynę. Ważne jest i to, aby dziecko spało z zamkniętymi ustami. Jeżeli podczas snu dziecko ma otwarte usta, jego żuchwa układa się nienaturalnie i w konsekwencji zmienia się też położenie języka. Układ ten (przesunięcie języka do przodu – język spoczywa na łukach zębowych) często utrzymuje się także w czasie dnia, co w następstwie może doprowadzić do pojawienia się nieprawidłowości w wymawianiu dźwięków mowy. Kontrolujmy, więc sposób oddychania naszego dziecka także podczas snu (niekiedy należy skonsultować się z laryngologiem lub alergologiem, foniatrą, ortodontą, aby znaleźć przyczynę spania z otwartymi ustami). Delikatnym ruchem doprowadzajmy do zamykania szczęk, pamiętajmy także o konieczności zamykania jego warg (przy zachowanej drożności nosa). Ćwiczenia oddechowe przykłady, do wyboru. Zawsze jesteśmy z dzieckiem podczas wykonywania ćwiczeń. Zwracajmy uwagę, aby podczas dmuchania usta były ułożone na kształt kółeczka i aby były lekko wysunięte do przodu a nie płaskie. Stosujmy zasadę – powietrze nabieramy nosem a wypuszczamy ustami. Można dmuchać długo lub krótko, mocno lub delikatnie. Nie wykonujemy ćwiczeń zbyt długo ani zbyt dużo, aby nie zakręciło się dziecku w głowie. Jest to ważne z punktu widzenia dotlenienia organizmu przed wysiłkiem fizycznym.
- Zdmuchiwanie lekkiego przedmiotu z ręki lub ze stołu, np. watki, piórka, kawałka papieru, kawałka chusteczki higienicznej.
- Dmuchanie na wiatraczki, chorągiewki, chusteczkę higieniczną.
- Puszczanie baniek mydlanych.
- Dmuchanie na papierowy grzebień tak, aby drgały wszystkie „ząbki”.
- Dmuchanie w trąbkę zwiniętą z dłoni.
- Dmuchanie na piórko próbując jak najdłużej utrzymać je w powietrzu, jak najwyżej je dmuchnąć.
- Dmuchanie na papierowe łódki, lekkie przedmioty pływające w misce z wodą lub w wannie.
- Dmuchanie przez słomkę na lekkie elementy np. kawałki papieru kolorowego, kuleczki waty, piórka.
- Zabawa w rozgrzewanie zimnych rąk, chuchamy na nie i mówimy: „hu, hu, hu”.
- Chuchanie na lusterko i obserwowanie jak zaparowało.
- Zabawa w naśladowanie chłodzenia gorącej zupy na talerzu.